Φαίδων Πρίφτης: Απολογισμός (1975)

Το 1975, μέσα στην καταιγιστική επιδρομή του πολιτικού τραγουδιού αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση, πέρασε απαρατήρητος ο σπάνιος δίσκος "Απολογισμός" του συνθέτη και ποιητή Φαίδωνα Πρίφτη που αποτελεί και τη μοναδική δισκογραφική του κατάθεση, παρόλο που είναι βεβαιωμένο ότι έχει γράψει αρκετά άλλα τραγούδια, τα οποία έχουν κυκλοφορήσει σε μια συγκεντρωτική έκδοση του 2000 με την επιμέλεια της συγγραφέως Κλεοπάτρας Πρίφτη, ενώ έχει μελοποιήσει και τις "Τερτσίνες" του Νίκου Καζαντζάκη.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε σε ανεξάρτητη παραγωγή και είναι ένας πολύ ενδιαφέρων λόγιος κύκλος μελοποιημένης ποίησης σε φόρμα lied. Πήρε τον τίτλο του από το ομώνυμο ποίημα του παλιού (προπολεμικού) ποιητή Μάρκου Αυγέρη (1884-1973), το οποίο αποτελεί και τον επίλογο του κύκλου. Μάλιστα το προλογίζει ο ίδιος ο ποιητής σε μια σπάνια εγγραφή της φωνής του λίγο πριν φύγει από τη ζωή. Περιλαμβάνονται επίσης άλλα επτά μελοποιημένα ποιήματα των ποιητών Γιάννη Κουτσοχέρα (1904-1994), Έφης Πανσελήνου-Πλιάτσικα (1906-1997), Ντίνου Βλαχογιάννη (1910-1998), Ηλία Σιμόπουλου (1913-2015), Βικτωρίας Θεοδώρου (1925-2019), Χρήστου Κατσιγιάννη (1930-1999) και Γιώργη Μανουσάκη (1933-2008).

Ο συνθέτης προτίμησε να δώσει προτεραιότητα στον ποιητικό λόγο κι έτσι επέλεξε τη λιτή απόδοση για φωνή και πιάνο προσδίνοντας καθαρά λόγια μορφή στο έργο. Παίζει πιάνο η Νέλλη Μυροθέου και ερμηνεύει ο τενόρος Ευάγγελος Γαλανίδης, γνωστός κυρίως από κάποιες οπερατικές ηχογραφήσεις, όπως ο "Βαφτιστικός" (1966) του Θεόφραστου Σακελλαρίδη.

Γιάννης Μηλιώκας: Και άλλα πολλά εμπριμέ (1988)

Έχοντας ήδη εδραιώσει την παρουσία του στην ελληνική μουσική σκηνή με τις δύο πρώτες άκρως πετυχημένες εμπορικά δουλειές του ("Εδώ Θεσσαλονίκη", "Για το καλό μου"), ο τραγουδοποιός Γιάννης Μηλιώκας συνεχίζει την πορεία του και δυο χρόνια αργότερα μας δίνει τον τρίτο προσωπικό του δίσκο "Και άλλα πολλά εμπριμέ", αφού στο μεταξύ το 1987 πήρε μέρος στη μεγάλη μουσική παρέλαση που επιμελήθηκε ο Διονύσης Σαββόπουλος με την ιστορική σειρά "Ζήτω το ελληνικό τραγούδι".

Ο δίσκος περιλαμβάνει δέκα καινούργια τραγούδια, πάντα σε ροκ χρώμα, αλλά και με λάτιν ρυθμικές πινελιές, χωρίς το πιασάρικο χιουμοριστικό τραγούδι αυτή τη φορά που χαρακτήριζε τις δυο πρώτες δουλειές του. Κορυφαία στιγμή του δίσκου το τρυφερό "Ροζ", ίσως η καλύτερη στιγμή της καριέρας του, ένα ευαίσθητο λυρικό κομμάτι πεσιμιστικής διάθεσης που ερμηνεύει ο ίδιος μαζί με την Αφροδίτη Μάνου. Υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα τραγούδια στο δίσκο, όπως η καταγγελτική κραυγή διαμαρτυρίας "Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες" και η ευαίσθητη ροκ μπαλάντα "Σχέδια" με το χαρακτηριστικό ελεγειακό χρωματισμό του κλαρίνου από τον Στέφανο Στεφανόπουλο, στον οποίο και είναι αφιερωμένο.

Και πάλι ο μαέστρος και πιανίστας Χάρης Ανδρεάδης επιμελήθηκε την ενορχήστρωση με τη σύμπραξη του συνθέτη, ενώ στα φωνητικά συμμετέχουν η Λία Βίσση, ο Γιάννης Σαββιδάκης, ο Γιάννης Πηλιούρης και η Εύα Τσελίδου. Μαζί του πάντα και οι γνωστοί μουσικοί που τον ακολουθούν από την πρώτη του δουλειά, όπως ο Νίκος Αντύπας, ο Θανάσης Μπίκος, ο Γιώργος Ζηκογιάννης, ο Βασίλης Γκίνος, αλλά και ο Άκης Τουρκογιώργης, ο Τάκης Μπουρμάς και άλλοι.

Γιάννης Μηλιώκας: Για το καλό μου (1986)

Ενθαρρυμένος από την απροσδόκητη επιτυχία του πρωτόλειου άλμπουμ του "Εδώ Θεσσαλονίκη" ( 1985) ο ροκ τραγουδοποιός Γιάννης Μηλιώκας προχώρησε την επόμενη κιόλας χρονιά στην ηχογράφηση του δεύτερου προσωπικού του δίσκου με τίτλο "Για το καλό μου", ενώ παράλληλα συμμετείχε και στα τραγούδια του soundtrack της ταινίας "Νοκ Άουτ" του Γιώργου Χατζηνάσιου.

Ο δίσκος "Για το καλό μου" περιλαμβάνει εννέα συνολικά τραγούδια στο ίδιο ύφος, όπως και στην προηγούμενη δουλειά του, χωρίς και πάλι να λείπει ένα πιασάρικο χιουμοριστικό τραγούδι. Τίτλος του τραγουδιού "Κακοσάλεσι" (γνωστό και ως "Βουβάλες") με ευρηματικούς στίχους που μοιάζουν σαν συνέχεια του ευφάνταστου "Ποιμενικού ροκ". Η μουσική του βέβαια δεν είναι πρωτότυπη, αλλά διασκευή πασίγνωστου ροκ εντ ρολ τραγουδιού ("Speedy Gonzales"), πάνω στο οποίο προσάρμοσε τους έξυμνους στίχους του ο Μηλιώκας.

Ωστόσο το κορυφαίο τραγούδι του δίσκου είναι αυτό που έδωσε και τον τίτλο του, μια πικρή ροκ ελεγεία που αποτυπώνει με αδρά χρώματα την παρανοϊκή περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής. Ο υπόλοιπος δίσκος έχει αρκετές καλές στιγμές, κυρίως το τρυφερό φινάλε ("Ο γιός μου") με έντονο εξομολογητικό χαρακτήρα. 

Στα φωνητικά συμμετέχουν η Λία Βίσση, η Κατερίνα Αδαμαντίδου, η Μαριάννα Ευστρατίου και ο Στέλιος Γουλιέλμος. Συμμετέχουν επίσης οι μουσικοί: Παναγιώτης Σαμαράς (κιθάρα), Γιώργος Ζηκογιάννης (μπάσο), Νίκος Αντύπας (ντραμς), Γιάννης Σπάθας (ηλεκτρική κιθάρα), Άγγελος Σκορδίλης (ηλεκτρική κιθάρα), David Lynch (σαξόφωνο), Γιώργος Ροϊλός (κρουστά), Γιώργος Μαγκλάρας (βιολί) και Βασίλης Γκίνος (συνθεσάιζερ). Την ενορχήστρωση υπογράφει ο πιανίστας και μαέστρος Χάρης Ανδρεάδης.

Γιάννης Μηλιώκας: Εδώ Θεσσαλονίκη (1985)

Ο Γιάννης Μηλιώκας αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση τραγουδοποιού από τη γενιά του '80 που εμφανίστηκε ξαφνικά κι απροσδόκητα στο προσκήνιο σε σχετικά μεγάλη ηλικία, έχοντας ήδη περάσει τα τριάντα του, κουβαλώντας ωστόσο στις αποσκευές του βιώματα τέτοια που του έδωσαν τη δυνατότητα να διαμορφώσει ένα εντελώς προσωπικό ύφος με ροκ και λαϊκές καταβολές διανθισμένες με λυρισμό και πηγαίο χιούμορ. Θεσσαλονικιός στην καταγωγή κατέβηκε για βιοπορισμό στην Αθήνα με κύριο ενδιαφέρον του τη ζωγραφική, την οποία είχε αποφασίσει να ασκήσει επαγγελματικά ανοίγοντας μάλιστα και γκαλερί. Είχε μάθει από μικρός κιθάρα κι έτσι κάποια στιγμή άρχισε να σκαρώνει τα δικά του τραγούδια, αλλά δυσκολεύτηκε πολύ μέχρι να βρει δισκογραφική στέγη, για να τα δημοσιοποιήσει.

Το 1985 λοιπόν από τη Minos κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός του δίσκος με τίτλο "Εδώ Θεσσαλονίκη". Περιλαμβάνει δέκα τραγούδια σε ύφος ροκ, τα οποία ερμηνεύει ο ίδιος, ενώ συμμετέχει το συγκρότημα Οι σούζες. Στο τραγούδι "Ευτυχώς ή δυστυχώς" μάλιστα συμμετέχει και η Ελένη Βιτάλη. Είχε την τύχη σ' αυτή την πρωτόλεια δουλειά του να έχει την υποστήριξη σπουδαίων μουσικών, όπως ο Νίκος Αντύπας, ο Γιώργος Ζηκογιάννης, ο Μπάμπης Λασκαράκης, ο Φίλιππος Τσεμπερούλης και ο Χάρης Ανδρεάδης. 

Ο δίσκος σημείωσε απροσδόκητη επιτυχία κι έγινε χρυσός, κυρίως χάρις στο ευρηματικό "Ποιμενικόν Rock", ένα πανέξυπνο χιουμοριστικό τραγούδι με αυτοβιογραφικές αναφορές. Το συγκεκριμένο τραγούδι επισκίασε το υπόλοιπο υλικό του δίσκου που έχει ενδιαφέρον και έδειξε εξαρχής ότι ο νεοφώτιστος τραγουδοποιός είχε να δώσει πράγματα στο ελληνικό τραγούδι, πράγμα που επιβεβαιώθηκε με τις επόμενες δουλειές του, κυρίως αυτές που ακολούθησαν στο δεύτερο μισό της ίδιας δεκαετίας ("Για το καλό μου", "Και άλλα πολλά εμπριμέ").

Τα τραγούδια της Χούντας

21η Απριλίου 1967 - 21η Απριλίου 2024. Σήμερα οι απανταχού νοσταλγοί του πατριδοκαπηλικού παρελθόντος γιορτάζουν την 57η επέτειο της Επαναστάσεως! Είναι απίστευτη η παράδοξη υστεροφημία ενός καθεστώτος ακραία αυταρχικού που ήρθε να ανατρέψει μια εύθραυστη δημοκρατία, η οποία είχε περιπέσει ήδη σε κατάσταση φαυλοκρατίας με τις συνεχείς παρεμβάσεις του Παλατιού στα πολιτικά πράγματα, τις αποστασίες εκλεκτών στελεχών του δημοκρατικού κέντρου, γόνος των οποίων σήμερα εξουσιάζει ως μονοκράτορας τον τόπο, και φυσικά τις συνεχείς διώξεις ενεργών αριστερών πολιτών. Σχεδόν φυσιολογική λοιπόν ήταν η πολιτική μετεξέλιξη σε ένα ακραιφνώς φασιστικό καθεστώς που εκμεταλλεύτηκε την αδύναμη δημοκρατία της εποχής. 

Το πώς κατάφερε ωστόσο αυτό το καθεστώς να χτίσει μια ισχυρή βάση πιστών οπαδών, οι οποίοι μισόν αιώνα μετά επιμένουν ότι επρόκειτο για ένα ήπιο και πολιτισμένο σύστημα ...δημοκρατικής διακυβέρνησης, χωρίς σκάνδαλα, χωρίς ρεμούλες και με τεράστια ανάπτυξη της χώρας που δημιούργησαν άνθρωποι αντικειμενικά αγράμματοι και άσχετοι με τους επιστημονικούς κανόνες της οικονομίας, αυτό είναι προς ανάλυση με ψυχιατρική επιστασία! Πάντως σήμερα αν ακούσει ένας νεότερος στο καφενείο κάποιον από αυτούς τους γραφικούς νοσταλγούς, μπορεί και να πιστέψει ότι εκείνη την εποχή η Ελλάδα πλημμύρισε από μεγάλα έργα, τότε για πρώτη φορά γίνανε δρόμοι και εργοστάσια. Τύφλα νάχουν τα σύγχρονα δρομάκια, όπως οι Εγνατίες, οι Ιόνιες Οδοί ή η Ολυμπία Οδός και ο Μορέας της Πελοποννήσου ή η ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου!

Τέλος πάντων. Πέρα απ' όλες αυτές τις θλιβερές γραφικότητες, λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε την πραγματική αλήθεια για την Απριλιανή Χούντα. Γνωρίζουμε επίσης πόσο βαθιά επηρέασε τον πολιτισμό και την τέχνη με τη στυγνή λογοκρισία που εφάρμοσε από την πρώτη στιγμή εκτοπίζοντας παράλληλα και φυλακίζοντας κάθε αριστερό δημιουργό με πρώτο και καλύτερο τον Μίκη Θεοδωράκη που πάντως, ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες, συνέχισε να γράφει μουσική αναπροσαρμόζοντας βέβαια το ύφος του. Διασώζεται μάλιστα μια λαθραία ηχογράφηση με τίτλο "Την Πέμπτη ήμουν λεύτερος" που έγινε τον Ιούλιο του 1967 με τον ίδιο τον Μίκη να τραγουδά χτυπώντας το αριστερό του χέρι στο τραπέζι, για να δίνει το ρυθμό!

Βέβαια έχουν μείνει ιστορικές οι περίφημες Εορτές Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων και οι Ολυμπιάδες τραγουδιού στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο που οργανώνονταν τα πρώτα χρόνια κατά την ημέρα της επετείου του καθεστώτος. Είχαν καταφέρει μάλιστα να συγκεντρώνουν εκόντες άκοντες τους πιο γνωστούς ανθρώπους του ελληνικού τραγουδιού σ' αυτές τις φιέστες, όπως ο Γιώργος Ζαμπέτας, η Βίκυ Μοσχολιού και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης παρά τις επίμονες παροτρύνσεις του Μίκη προς τον τελευταίο να το αποφύγει. Εκεί λοιπόν πρωτοακούστηκε και ο διαβόητος "Ύμνος της 21ης Απριλίου" με τη φωνή του ελαφρού τραγουδιστή και δεδηλωμένου υποστηρικτή του καθεστώτος Φώτη Δήμα. Το τραγούδι είχε στίχους του Γιώργου Οικονομίδη, ενώ τη μουσική φέρεται να είχε γράψει ο Γιώργος Κατσαρός! Πάντως αμφισβητείται η εγκυρότητα της σχετικής πληροφορίας, καθώς ο ίδιος ο Γιώργος Κατσαρός, ο οποίος ποτέ δεν εκδήλωσε φανερά κάποιου είδους συμπάθεια για το απριλιανό καθεστώς, έχει διευκρινίσει ότι η μουσική αυτού του εμβατηριακού τραγουδιού δεν ήταν δική του και ότι το όνομά του μπήκε εν αγνοία του, ενώ ο ίδιος απλώς δεν τόλμησε να αντιδράσει! Δεν ξέρω τι ισχύει στην πραγματικότητα, αλλά έτσι κι αλλιώς μιλάμε για ένα άθλιο προπαγανδιστικό κατασκεύασμα, ενδεικτικό πάντως των αισθητικών προτιμήσεων του καθεστώτος. 

Το ίδιο ενδεικτικό είναι και το χορωδιακό εμβατήριο "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" των Αλ. Κουντουρά και Γ. Καρυδάκη που αξιοποίησε το κυρίαρχο σύνθημα του χουντικού καθεστώτος. Και βέβαια δεν ξεχνάμε οι παλιότεροι ότι στα γλέντια και τα πανηγύρια της εποχής απαραίτητο ήταν το εμβληματικό καλαματιανό "Ωρέ Γιώργο Παπαδόπουλε" που αποθέωνε τον δικτάτορα ως ...κλειδούχο της Ελλάδας! 

Άιντε και του χρόνου!

Κώστας Στρατηγόπουλος: Κορμοράνος (1991)

Το 1991 η PolyGram εξέδωσε το δίσκο "Κορμοράνος" του κιθαρίστα και τραγουδοποιού Κώστα Στρατηγόπουλου σε παραγωγή μάλιστα του Διονύση Σαββόπουλου, ο οποίος ήδη εκείνη την εποχή συνεργαζόταν αποκλειστικά με τη συγκεκριμένη δισογραφική εταιρεία. Ο δίσκος περιλαμβάνει ένδεκα τραγούδια σε ύφος ροκ μπαλάντας με την κιθάρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο μαζί με κοντραμπάσο, ηλεκτρικό μπάσο και συνθεσάιζερ. Τραγουδούν η Όλγα Παπά, ο Πέτρος Συνοδινός και ο συνθέτης, ενώ στα φωνητικά συμμετέχει και ο Γιώργος Δημητριάδης.

Ο Κώστας Στρατηγόπουλος ωστόσο δεν ήταν καινούργιος στο χώρο, όταν εκδόθηκε ο συγκεκριμένος δίσκος. Ήδη από το 1975 είχε μια συνεχή παρουσία στα μουσικά μας πράγματα σε πάμπολλες ηχογραφήσεις και συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη, της Μαρίας Φαραντούρη, του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και του Θάνου Μικρούτσικου, ενώ συνεργάστηκε και με το συγκρότημα Apocalypsis. Ο "Κορμοράνος" υπήρξε το δισκογραφικό του ντεμπούτο, ενώ ακολούθησε το 1998 μια δεύτερη προσωπική δουλειά με τίτλο "Σημάδια των καιρών". Για τον παρθενικό του δίσκο σημειώνει ο ίδιος:

"Αυτή η δουλειά βασίζεται στον ήχο της ακουστικής κιθάρας, όπου προσπάθησα να βγάλω ένα άκουσμα όσο το δυνατόν φυσικό, ανεπιτήδευτο, άμεσο, βασισμένο στα φυσικά αναλλοίωτα ακόρντα, με τέτοιο τρόπο ώστε να ξεπηδά και να δένει αβίαστα η μελωδία. Πιστεύω ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα σμίξιμο από ελληνικές λαϊκές γεύσεις, ροκ μυρωδιές και λακωνικά στοιχεία. Είναι μια προσπάθεια να δοθεί κάτι που ήδη υπάρχει και γίνεται αναγνωρίσιμο μέσα από μια διαφορετική αισθητική φόρμα. Όλα αυτά βασίζονται στο δέσιμο του ύφους των οργάνων, της ορχήστρας εν γ΄νει και των φωνών. Θέλω να ελπίζω ότι πλησίασα το στόχο μου".

Γιώργος Σφυρίδης: Περι-ΘΩΡΙΟ (2002)

Λέγαμε χθες ότι στην "παράλληλη δισκογραφία" του Νίκου Παπάζογλου ο δίσκος "Περι-Θώριο" του Γιώργου Σφυρίδη είχε προνομιακή αντιμετώπιση με τρία επιλεγμένα τραγούδια. Ο λόγος ήταν ότι πρόκειται για μια παραγωγή του ίδιου του Παπάζογλου από την ετικέτα Στρογγυλοί Δίσκοι που διατηρούσε στη Θεσσαλονίκη, όπου άλλωστε στεγάστηκαν δεκάδες άλλες παραγωγές της λεγόμενης Σχολής της Θεσσαλονίκης.

Ο δίσκος "Περι-Θώριο" λοιπόν αποτελεί και τη μοναδική παρουσία του Γιώργου Σφυρίδη στην ελληνική δισκογραφία. Άλλωστε ο συνθέτης, ο οποίος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1964 και τελείωσε τη φιλοσοφική σχολή του ΑΠΘ, δεν ζει καν στην Ελλάδα, αφού από το 1989 είναι μόνιμα εγκατεστημένος στο Βερολίνο, όπου και δραστηριοπoιείται μουσικά με το πολυεθνικό συγκρότημα Cornucopia.

Για το συγκεκριμένο δίσκο επέλεξε ποιητικά κείμενα, για να τα ντύσει με τη μουσική του. Έχουμε λοιπόν ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη, του Γιάννη Σκαρίμπα, του Τάκη Βαρβιτσιώτη, του Γιώργου Ιωάννου, του Αλέξανδρου Μπάρα, του Θωμά Κοροβίνη, του Λάζαρου Κοζάρη, του Σίμου Ιωαννίδη και των Τούρκων Imbrahim Karaca και Taner Akyol. Υπάρχει επίσης και το παραδοσιακό ρουμάνικο τραγούδι "Inghetatai Dunarea". 

Βασική ερμηνεύτρια του δίσκου είναι η Μαρία Θωίδου, ενώ ο Νίκος Παπάζογλου ερμηνεύει τρία τραγούδια. Ο Τούρκος μουσικός Taner Akyol ερμηνεύει ο ίδιος τις συνθέσεις του. Στα φωνητικά συμμετέχει επίσης και ο ίδιος ο συνθέτης. Οι ηχογραφήσεις πραγματοποιήθηκαν στο Βερολίνο και στη Θεσσαλονίκη. Το αποτέλεσμα ηχεί άκρως ενδιαφέρον με μια αίσθηση πειραματισμού μέσα από μια πανσπερμία ανατολίτικων ηχοχρωμάτων και αυτοσχεδιασμών.

Νίκος Παπάζογλου: Ήμουν κι εγώ εκεί (2009)

Η πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα έμελλε να είναι και η τελευταία του Νίκου Παπάζογλου, μέσα στην οποία πρόλαβε να ηχογραφήσει έναν ακόμη προσωπικό δίσκο με τίτλο "Μά'ισσα σελήνη" (2005), ενώ το 2006 καταγράφηκε η τελευταία συμμετοχή του στο δίσκο "Και με οδηγό μου ένα παιδί" των Μικρών Περιπλανήσεων.

Μόλις δυο χρόνια ωστόσο πριν από το θάνατό του η δισκογραφική εταιρεία Lyra, στην οποία παρέμεινε πιστός ως το τέλος, παρουσίασε ένα συγκεντρωτικό άλμπουμ με την "παράλληλη δισκογραφία" του Νίκου Παπάζογλου, μια συλλογή δηλαδή από τις συμμετοχές του σε δουλειές άλλων καλλιτεχνών. Τίτλος της έκδοσης: "Ήμουν κι εγώ εκεί". 

Ο δίσκος περιλαμβάνει συνολικά 18 τραγούδια ηχογραφημένα σε διάστημα περίπου 30 χρόνων (1977-2006), όσο κράτησε και η καριέρα του στο ελληνικό πεντάγραμμο. Έχουμε λοιπόν τραγούδια από τους δίσκους: "Αχαρνής" (1977) του Διονύση Σαββόπουλου, "Τα δήθεν" του Νίκου Ξυδάκη, "Χειμερινοί Κολυμβητές" (1981), "Όλοι δικοί μας είμαστε" (1984) του Χρήστου Νικολόπουλου, "Εν Αθήναις" (1986) του Νίκου Κυπουργού, "Πότε Βούδας, πότε Κούδας" (1986) του Πέτρου Βαγιόπουλου, "Ζήτω το ελληνικό τραγούδι" (1987) του Διονύση Σαββόπουλου, "Παραμύθια" (1991) του Σωκράτη Μάλαμα, "Πύλη της άμμου" (1997) του Λουδοβίκου των Ανωγείων, "Ο χασομέρης" (2001) του Παντελή Χατζηκυριάκου, "Από τον πουνέντη" (2001) με την Ορχήστρα του Αιγαίου, "Αγρύπνια" (2002) του Θανάση Παπακωνσταντίνου, "Περι-θώριο" (2002) του Γιώργου Σφυρίδη, "Μια φορά κι ένα καιρό" (2002) συλλογή παραμυθιών, "Και με οδηγό μου ένα παιδί" (2006) των Μικρών Περιπλανήσεων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από το δίσκο "Περι-θώριο" έχουν επιλεγεί τρία τραγούδια, ενώ παραδόξως περιλαμβάνεται κι ένα τραγούδι ("Με το τραγούδι, με το κρασί") από τον προσωπικό του δίσκο "Χαράτσι" (1984), ενώ απουσιάζουν εντελώς οι συμμετοχές του από τους δίσκους: "Η εκδίκηση της γυφτιάς" (1978), "Στον Σείριο υπάρχουνε παιδιά" (1988), "Μέρες μουσικής" (1992). Σε κάποια τραγούδια ακούγονται μαζί του ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Έλλη Πασπαλά, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων και η Μαρία Θωίδου.

Νίκος Παπάζογλου: Στον Λυκαβηττό (1991)

Συμπληρώνονται σήμερα 13 χρόνια από τον πρόωρο θάνατο στις 17 Απριλίου 2011 του σπουδαίου ερμηνευτή και τραγουδοποιού (και ηχολήπτη και παραγωγού) Νίκου Παπάζογλου (1948-2011), ο οποίος έγινε γνωστός στα τέλη της δεκαετίας του '70 με τη συμμετοχή του στους "Αχαρνής" (1977) του Διονύση Σαββόπουλου και στην "Εκδίκηση της γυφτιάς" (1978) και "Τα δήθεν" (1979) του Νίκου Ξυδάκη, ενώ η επόμενη δεκαετία στάθηκε η πιο λαμπρή φάση της καριέρας του μέσα από μια σειρά προσωπικών δίσκων και κυρίως μέσα από την άμεση επαφή του με το ευρύ κοινό οργώνοντας απ' άκρη σ' άκρη την Ελλάδα με τις ιστορικές του πλέον συναυλίες.

Παρόλο που είναι δεδομένο ότι ο Νίκος Παπάζογλου αποτελεί την πιο χαρακτηριστική συναυλιακή παρουσία των τελευταίων δεκαετιών και σε πλήρη αντίθεση μ' αυτό που συμβαίνει με άλλους γνωστούς καλλιτέχνες, η δισκογραφική καταγραφή των ζωντανών εμφανίσεών του είναι ελάχιστη, αφού μόλις το 1991 η Lyra εξέδωσε ένα και μοναδικό live του καλλιτέχνη με λιγοστά ζωντανά δείγματα από μια συναυλία του στο Λυκαβηττό στις 30 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς. 

Μόλις δέκα τραγούδια συνιστούν το σώμα του δίσκου με τραγούδια κυρίως χορευτικά, συνθέσεις δικές του, αλλά και της Βάσως Αλλαγιάννη, του Πέτρου Βαγιόπουλου και του Γιώργου Ζήκα από τους δίσκους: "Χαράτσι" (1984), "Μέσω νεφών" (1986), "Πότε Βούδας, πότε Κούδας" (1986), "Σύνεργα" (1990). Το εναρκτήριο τραγούδι "Η αγάπη η δική μου" ακούγεται για πρώτη φορά σ' αυτό το δίσκο. Ανάμεσα στους μουσικούς είναι και ο Σωκράτης Μάλαμας με την κιθάρα του.